In mei 2016 startte Investment Development Oman (IDO) haar activiteiten als Oman's eerste durfkapitaalbedrijf. [1] In oktober van datzelfde jaar werd Oman Technology Fund (OTF) opgericht om te investeren in bedrijven in de pre-seed- en seed-fase in Oman en MENA. [2] Gedurende deze periode van activiteit hebben Omaanse VC-fondsen een voorkeur getoond om alleen converteerbare instrumenten te gebruiken voor investeringen in in het buitenland gevestigde bedrijven. Dit komt voort uit een wijdverbreide bezorgdheid dat converteerbare instrumenten zowel ongeldig als niet-afdwingbaar zouden zijn in Oman. Deze onderzoeksnotitie zal in vijf delen worden uitgevoerd. Deel II zal een kort overzicht geven van de wettigheid van contracten in Oman en hoe converteerbare instrumenten geldig zijn. Deel III zal vervolgens, op basis van de regionale ervaring, uitleggen waarom converteerbare instrumenten zowel geldig als goed geschikt zijn voor de lokale markt. Deel IV zal zich richten op het onderzoeken van de Omaanse rechterlijke macht en de behandeling van converteerbare obligaties. Tot slot zal Deel V worden afgesloten met enkele reflecties over waarom arbitrage een comfortabele geschillenbeslechtingsroute kan bieden om de zorgen van investeerders weg te nemen. II Wettelijkheid van contracten in OmanEen fundamentele bepaling in de Omaanse contractenrechtspraak is dat “overeenkomsten moeten worden nagekomen” [3] , wat betekent dat contracten bindend zijn voor hun partijen en door hen te goeder trouw moeten worden uitgevoerd. Dit is een principe dat zo fundamenteel is voor de Omaanse contractenrechtspraak dat het te vinden is in honderden uitspraken van het Hooggerechtshof in de gepubliceerde verzamelingen van beslissingen uitgegeven door het Hooggerechtshof van Oman. Een uitspraak uit 1985 van de Commercial Dispute Resolution Authority, een voorloper van de commerciële afdeling van het Hooggerechtshof, zette de eerste rechterlijke uitspraak van dit principe uiteen, waarin de autoriteit oordeelde dat “het vaststaat dat het contract de wet is van de contracterende partijen, en dat het niet kan worden vernietigd of gewijzigd, behalve door de overeenkomst van beide partijen of om redenen die door de wet worden bepaald. Zodra de rechter het contract heeft geïnterpreteerd en de reikwijdte ervan heeft gedefinieerd, blijft er niets anders over dan de contracterende partijen te binden aan alles wat het omvat, zolang het contract geldig bindend en gevormd is”. [4]Contracten in Oman worden beheerst door de Civil Transactions Law, afgekondigd door Koninklijk Besluit 29/2013 (het Burgerlijk Wetboek ). Het Burgerlijk Wetboek is een uitgebreid wetgevend instrument dat bijna elk aspect van commerciële transacties tussen partijen in Oman regelt, en het principe vastlegt dat het contract de wet is van de contracterende partijen. Het is op deze basis dat het Burgerlijk Wetboek bepaalt dat als een contract geldig en bindend is, het niet is toegestaan voor een van de partijen om het te beëindigen of te wijzigen, behalve met wederzijdse instemming of bevel van de rechtbank. Dit is het uitgangspunt van deze onderzoeksnotitie. Op het meest basale niveau zijn converteerbare instrumenten juridisch geldig en er zijn geen bepalingen in het Burgerlijk Wetboek die ze verbieden. Artikel 118 van het Burgerlijk Wetboek staat contracten met toekomstige triggergebeurtenissen expliciet toe, en stelt dat "een toekomstig object het onderwerp van een contract kan zijn als het voldoende is aangewezen en zonder fraude" [nadruk toegevoegd] . [5]De vereiste dat de toekomstige trigger “voldoende is aangewezen” is afgeleid van de sharia-concepten ‘Gharar’ en ‘Jahala’. Deze concepten worden expliciet genoemd in het Burgerlijk Wetboek. Op een heel hoog niveau kan Gharar worden vertaald als “risico, onzekerheid of gevaar”. [6] Het verwijst naar een situatie “waarin de gevolgen van de transactie niet duidelijk zijn”. [7] Dit gebeurt in contracten waarvan de vervulling onzeker is, omdat deze afhankelijk is van het optreden van een bepaalde gebeurtenis, of puur toeval, of een contract dat een zekere mate van het onbekende bevat. [8] Deze sharia-vereiste is aanwezig in de burgerlijke wetboeken van Oman, de VAE, Qatar, Saoedi-Arabië, Jordanië, Irak en Soedan. [9] De tweede categorie van Gharar is waar de vervulling van het contract zeker is, maar het onderwerp van het contract een zekere mate van het onbekende bevat. Dit staat bekend als Jahala. [10] Sommige rechtsgeleerden beschouwen het bepalen van de waardering van een bedrijf op een later geprijsde ronde als een vorm van verboden Jahala. [11]Hieruit volgt dat de GCC Civil Codes (a) investeringscontracten tussen partijen toestaan, en (b) de civil codes expliciet contracten met een toekomstige trigger toestaan, (c) zolang de toekomstige trigger een niveau van duidelijkheid heeft, waarbij gharar en jahala worden vermeden. Dit betekent dat hoewel converteerbare instrumenten in principe toegestaan zijn, de triggergebeurtenis en het conversiemechanisme duidelijk moeten zijn. De praktische implementatie hiervan wordt gedemonstreerd in Deel III van deze notitie. II Regionale implementatie van converteerbare instrumentenConverteerbare instrumenten zoals SAFE Notes, KISS Notes en conventionele converteerbare instrumenten worden zeer vaak gebruikt door investeerders in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Fares Al Rashed, de oprichter en voorzitter van Oqal Group, suggereert dat de meeste vroege, pre-waardering investeringsrondes in Saoedi-Arabië worden gedaan met behulp van converteerbare instrumenten. [12] Al Rashed merkt echter op dat de meeste Saoedische startups in het buitenland zijn gevestigd, met houdstermaatschappijen in jurisdicties zoals Delaware, de Britse Maagdeneilanden en de Kaaimaneilanden. Hoewel hij waarschuwt dat de instrumenten vaak worden misbruikt, ondervinden Saoedische startups over het algemeen geen problemen met de geldigheid van converteerbare instrumenten, aangezien de instrumenten worden gebruikt voor offshorebedrijven. James Stull, partner bij King and Spalding, merkt op dat het probleem met conventionele instrumenten zoals de SAFE- en KISS-notes op land in Saoedi-Arabië de inherente onzekerheid was met betrekking tot de triggergebeurtenis en het conversiemechanisme. [13] Deze onzekerheid botst met de vereiste dat de conversie "voldoende is aangewezen", zoals vereist voor naleving van de sharia. Er werd vastgesteld dat conventionele, standaard uitgegeven SAFE- en KISS-notes een mate van onzekerheid kunnen bevatten met betrekking tot waardering, triggergebeurtenissen en conversiemechanisme. Deze onzekerheid zou als verboden kunnen worden beschouwd vanwege Gharar of Jahala. De notes zouden anders volledig geldig en afdwingbaar zijn, maar niet sharia-conform. Om deze imperfectie te verhelpen, heeft Oqal Group, in samenwerking met King & Spalding LLP, de KISS Note aangepast om de Gharar- en Jahala-aspecten te verwijderen, wat meer duidelijkheid geeft over waardering, triggergebeurtenissen en conversiemechanismen. In plaats van één beleggingsinstrument, werd de KISS opgesplitst in twee afzonderlijke contracten: een "Oqal Note", een renteloze lening, en een afzonderlijke "Promise to Issue Shares". Het instrument blijft herkenbaar als een KISS Note, maar is nu sharia-conform. De Oqal Note heeft een vervaldatum en een vooraf ingestelde waardering van de volgende aandelenfinancieringsronde om conversie te activeren.Dit is de tweede conclusie van deze onderzoeksnotitie. Converteerbare instrumenten zijn toegestaan, zolang ze op een manier zijn gestructureerd die zowel de investeerders, de oprichters als toekomstige investeerders voldoende duidelijkheid biedt over de waardering en de conversiemechanismen. Dit kan worden bereikt door een structuur te gebruiken die vergelijkbaar is met de Oqal Note. De auteurs suggereren zelfs dat het een goede gewoonte zou zijn om de Oqal Note te gebruiken, of erop voort te bouwen of deze aan te passen. Dit zou helpen de literatuur en jurisprudentie met betrekking tot dit type beleggingsinstrumenten te vergroten. IV Converteerbare instrumenten in de Omaanse rechtbankenHoewel KISS en SAFE Notes nieuwkomers zijn in het Omaanse ecosysteem, zijn Omaanse rechtbanken bekend met converteerbare obligaties en met beloften om aandelen uit te geven. Dergelijke instrumenten zijn eerder afgedwongen door de Omaanse rechterlijke macht. In de praktijk verstrekken de banken van Oman vaak leningen die converteerbaar zijn in eigen vermogen, en de Omaanse rechterlijke macht staat erom bekend deze overeenkomsten af te dwingen. Deze notitie probeert enkele aspecten van het Oman-rechtsproces te verduidelijken. Als een kwestie van civiele procedure, in contractgeschillen, handelen Omaanse rechters om de wil van de contractpartijen af te dwingen, zoals uitgelegd in Deel I van deze onderzoeksnotitie. Hieruit volgt dat als partijen van plan zijn om een converteerbaar instrument aan te gaan, de rechterlijke macht ernaar zal streven om deze regeling te handhaven. In het geval dat er een geschil ontstaat, zal de rechterlijke macht handelen op basis van de claim van de investeerder. De investeerder kan (a) de specifieke uitvoering van het contract verzoeken, of (b) beëindiging en restitutie verzoeken, wat betekent dat de converteerbare lening wordt beëindigd en de investeerder wordt hersteld in zijn staat van vóór het contract werd gevormd of het geschil ontstond. De rechter zal niet beslissen dat het converteerbare instrument wordt beëindigd als de eiser dit niet nastreeft. Dit is een juridisch principe dat in 2004 door het Omaanse Hooggerechtshof is gepubliceerd en stelt dat "de rechtbank gebonden is aan de reikwijdte van het geschil in termen van de verzoeken van de partijen daarin , met inachtneming van de laatste verzoeken van de eiser. Als de rechtbank beslist over verzoeken die niet in de openingsverklaring van de zaak waren opgenomen, en haar oordeel wordt gegeven met begrip en inzicht, dan heeft zij beslist over een kwestie buiten de reikwijdte van het geschil, en is er geen uitspraak zonder een verzoek " [nadruk toegevoegd] . [14] Voor zover mogelijk proberen Omaanse rechters bestaande relaties tussen partijen in stand te houden. Artikel 258 van het Burgerlijk Wetboek regelt specifieke uitvoering in Omaanse rechtbanken. Wanneer de investeerder de specifieke uitvoering van de converteerbare lening verzoekt, “wordt de schuldenaar gedwongen zijn verplichtingen na te komen na een kennisgeving te hebben ontvangen door middel van specifieke uitvoering indien mogelijk”. [15] Dit is de overkoepelende regel, maar de Code voorziet in één uitzondering. In het geval dat de specifieke uitvoering van het contract “overdreven onderdrukkend” is voor de schuldenaar, “kan de rechtbank, op verzoek van de schuldenaar , het recht van de schuldeiser om geldelijke compensatie te verkrijgen, beperken, op voorwaarde dat hij daar geen grove schade aan overhoudt” [nadruk toegevoegd] . [16]Dit is de derde conclusie van deze onderzoeksnotitie. Omaanse rechtbanken zijn bekend met converteerbare obligaties en zullen ernaar streven deze af te dwingen. Hieruit volgt dat specifieke prestatie altijd zal worden verleend door de Omaanse rechterlijke macht, tenzij (a) het bedrijf een verzoek indient bij de rechtbank om geldelijke compensatie in plaats van specifieke prestatie te verstrekken, en (b) de rechtbank oordeelt dat de omzetting van de lening in eigen vermogen te onderdrukkend zou zijn voor het bedrijf. In het geval van converteerbare obligaties zou het voor een bedrijf moeilijk zijn om te betogen dat de omzetting van de lening in eigen vermogen te onderdrukkend of onnodig belastend zou zijn. In feite zal de omzetting waarschijnlijk minder belastend zijn dan de alternatieve geldelijke compensatie voor de investeerder. V Arbitrage als forum voor geschillenbeslechtingProcederen in de rechtbanken van Oman is niet de enige weg voor geschillenbeslechting in Oman. De laatste jaren is er een opmerkelijke toename geweest in alternatieve geschillenbeslechting (ADR), met name arbitrage. In tegenstelling tot het procederen van een geschil in de rechtbank, kunnen de investeerder en het bedrijf contractueel overeenkomen om het geschil buiten de gerechtelijke rechtbanken op te lossen. Het geschil wordt voorgelegd aan een "arbitragecommissie" bestaande uit een of meer arbiters, die vervolgens een "arbitrage-uitspraak" uitvaardigen die juridisch bindend en afdwingbaar is in de rechtbanken.In 1997 introduceerde Oman een gedetailleerde arbitragewet met de uitgifte van Koninklijk Besluit 47/1997, waarin de Arbitragewet in Civiele en Commerciële Geschillen werd vastgesteld. Dit werd later gewijzigd door Koninklijk Besluit 03/2007 van Oman. Volgens deze Arbitragewet zijn Omaanse rechtbanken verplicht om elke arbitrage-uitspraak te erkennen en af te dwingen. Met andere woorden, zodra een beslissing is bereikt via arbitrage, zullen Omaanse rechtbanken dezelfde kwestie niet opnieuw behandelen.Arbitrage is steeds gebruikelijker geworden, zowel regionaal als internationaal, met wijdverbreid gebruik in de bouw- en energiesector. Een van de belangrijkste voordelen van arbitrage is dat het mogelijk is om het geschil voor te leggen aan een gespecialiseerde arbiter of een gespecialiseerd arbitragetribunaal. Het Silicon Valley Arbitration & Mediation Center (SVAMC) moedigt bijvoorbeeld het gebruik van arbitrage aan voor de durfkapitaalsector. Veel SVAMC-leden arbitreren technologie- en bedrijfsgeschillen, waaronder contract-, licentie-, IP-, investerings-, bedrijfs- en andere commerciële kwesties. [17]Een duidelijk voordeel van arbitrage voor VC-geschillen in Oman is de mogelijkheid om een arbiter te selecteren met gespecialiseerde expertise en een sterke achtergrond in de wetgeving en praktijk van de technologische industrie. Voor geschillen met ingewikkelde details over de technologie-industrie en durfkapitaalfinancieringsstructuren is het de moeite waard om het geschil voor te leggen aan een arbiter die bekend is met de sector. Voor zaken als converteerbare obligaties, waarderingen en startup-captabellen is arbitrage waarschijnlijk een betere optie voor zowel de investeerder als de oprichters.Het is vermeldenswaard dat arbitrage een enorme mate van flexibiliteit biedt, waardoor partijen een geschillenbeslechtingspad kunnen construeren dat past bij hun behoeften. De partijen bij het contract kunnen hun arbiters, het aantal arbiters, de locatie of zetel van de arbitrage, de taal van de procedure kiezen en de procedurele regels bepalen die het arbitrageproces zullen beheersen. Dit betekent dat de investeerder en de oprichter kunnen overeenkomen om een geschillenbeslechtingsmethode te kiezen die past bij de normen van de durfkapitaalindustrie. De partijen kunnen bijvoorbeeld overeenkomen dat het geschil in Muscat in het Engels wordt gehoord en wordt beslecht door een enkele VC-juridische expert.VI BevindingenConcluderend stelt de onderzoeksnotitie de geldigheid en afdwingbaarheid van converteerbare beleggingsinstrumenten in Oman vast. Ten eerste stelt het vast dat converteerbare instrumenten geldig zijn volgens zowel contractuele jurisprudentie als het Burgerlijk Wetboek, die de bindende aard van overeenkomsten handhaven. Ten tweede verwijst het naar regionale praktijken, wat aantoont dat de instrumenten algemeen worden gebruikt, hoewel aangepast voor de lokale context. Ten derde citeert het precedenten die door de Omaanse rechterlijke macht zijn vastgesteld bij het handhaven van soortgelijke instrumenten. Ten slotte benadrukt het de trend richting arbitrage bij het oplossen van gerelateerde geschillen, wat een ondersteunende juridische omgeving voor deze financiële instrumenten in het Sultanaat van Oman onderstreept.[1] Times News Service, “Eerste durfkapitaalfirma in Oman start met operatie” (9 mei 2016) Times of Oman < https://timesofoman.com/article/83304/Business/First-venture-capital-firm-in-Oman-starts-operation> ;[2] Pitchbook “Overzicht Oman Technology Fund” < https://pitchbook.com/profiles/investor/228071-17#overview> ;[3] Er wordt vaak naar verwezen in de Latijnse uitdrukking “Pacta sunt servanda”, of de Arabische uitdrukking “العقد شريعة المتعاقدين”.[4] Zaak nr. 470, gehoord op 08/05/1985, Commercial Dispute Resolution Authority van Oman.[5] Koninklijk Besluit 29/2013 tot afkondiging van de Wet op de burgerlijke rechtshandelingen, artikel 118.[6] Mirghani, Hisham (2021) “De theorie van Gharar (risico en onzekerheid) in het islamitisch recht: een belangrijke oorzaak van geschillen in bouwcontracten” Journal of Sharia and Law: Vol. 2018: nr. 75, artikel 10, p 78.[7] Ibid., blz. 80.[8] Ibid., blz. 80.[9] Ibid., blz. 78.[10] Ibid., blz. 81.[11] Al Shamari, Nayef (2021) “Eenvoudige overeenkomsten voor toekomstige gelijkheid: een evaluatieve en shariastudie” Islamic Culture Journal: Vol 22, nr. 1, p. [12] Interview met Fares Al Rashed, oprichter en voorzitter van Oqal Group, en James R Stull, partner bij King and Spalding (Qusai Al Saif, Saudi Venture Capital and Private Equity Association, 10 augustus 2023).[13] Zie ook[14] Besluit nr. 99, zaak nr. 37/2004, Hooggerechtshof van Oman.[15] Koninklijk Besluit 29/2013 tot afkondiging van de Wet op de burgerlijke rechtshandelingen, artikel 258(1).[16] Ibidem, artikel 258(2).[17] “Amerikaanse arbitrage” Silicon Valley Arbitrage & Mediatie Centrum < https://svamc.org/us-arbitration/> ;
